Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η ως τότε «άδηλος» Αστερία, όπως ονομαζόταν πριν το νησί, επέπλεε στη θάλασσα. Με τη γέννηση του θεού, η «άδηλος» έγινε Δήλος δηλ. φανερή και πλημμύρισε φως και κατά το θρύλο δέθηκε στο βυθό με αδαμάντινες αλυσίδες.
Ένα νησί γεμάτο φως από τη μια άκρη στην άλλη… Συναισθήματα ανάμεικτα, δέος και περηφάνια. Επισκεφτήκαμε λοιπόν τη Δήλο και πήραμε λίγο από το φως και την ενέργειά της.